Wadowice, miasto Wadowitą słynne", a od 16 października 1978 r. papieżem Janem Pawłem II, nie doczekały się jeszcze pelnego opracowania, dotyczącego zarówno ustroju miejskiego, jak również historil kościoła oraz parafii, wzorem innych miast b. Galicji Zachodniej, jak Oświęcim, Zywiec czy Biala. Poza przestarzałą już dzisiaj dwuczęściową monografia B. Mar- czewskiego (Powiat wadowicki pod względem geograficz- nym, statystycznym i historycznym, Kraków 1897) oraz wcześ niejszym artykulem J. Lepkowskiego (Obwodowe miasto Wadowice), zamieszczonym w Kalendarzu powszechnym z r. 1858, nie posiadamy wielu szczegółowych wydawnictw na ten temat. Nieco uwagi poświęcili Wadowicom w XIX w. autorzy opracowań dotyczących historii Księstwa Oświęcimskiego oraz Zatorskiego-J. Gatkowaldi 11. Rychlik.
W obecnym stuleciu dziejami Wadowic oraz najbliższej ako- licy, zwłaszcza zné kwestią stosunków agrarnych, zajmował się J. Putek. Dysponując bogatym materialem faktograficzym, dokonywał jednak zbyt selektywnej i tendencyjnej jego pre- zentacji. W okresie powojennym, nie licząc zaledwie kilku po- pularnych i powierzchownych opracowań, znajdujemy ujęcie tematu Wadowie na tle dziejów Oświęcimia 1 Zatora w pracy J. Stanka (Z dziejów Ziemi Oświęcimskiej, Kraków 1959). Wydany ostatnio cykl esejów o Wadowicach (Opowieści o Wa- dowicach, Bielsko-Biala 1983) również nie spełnia wymogów pracy naukowej. To samo można powiedzieć o książce A. Sie- mionowa: Ziemia wadowicka, Wadowice 1984.
(ze wstępu)