Góry Polski

Jednym ze sposobów pojmowania gór jest przedstawienie ich w opozycji do cywilizacji. Góry widziane w ten sposób jawią się jako obszar dzikiej, dziewiczej przyrody oraz azyl dla mieszkańców terenów zurbanizowanych. To prawda, że tereny górskie pozostają jednymi z najtrudniej dostępnych rejonów powierzchni ziemi. Jednak w wielu przypadkach noszą ślady wyraźnej ingerencji człowieka, Wystarczy tu wspomnieć o sieci znakowanych szlaków turystycznych, budynkach schronisk dla wędrowców, asfaltowych i brukowanych szosach. Oprócz tego w niektórych miejscach można spotkać ruiny dawnych budowli, nieczynne wiadukty kolejowe porzucone nad głębokimi jarami, stare tunele i sztolnie. Na niektórych szlakach pieszych, tam gdzie przejście o własnych siłach może sprawić kłopot, dla turystów przygotowano łańcuchy, klamry, drabinki, schodki… Ta książka nie jest przewodnikiem, w którym podane są czasy przejść poszczególnych szlaków. Tego rodzaju informacje najlepiej odczytywać z mapy. Owszem, dawniej wydawano takie przewodniki, w których przeważająca ilość informacji dotyczyła opisu przebiegu poszczególnych tras. Czytelnik mógł się więc szczegółowo dowiedzieć, za którym słupkbiemczy głazem należy skręcić w prawo, ile po drodze będzie polan, łąk, ścieżek, czy strumyków. Natomiast opis ciekawostek związanych z danymi miejscami zajmował o wiele mniej miejsca, albo go w ogóle nie było. Przewodniki pisane w taki formule na pewni były świadectwem tego, że ich autor przeszedł opisane trasy i posiadał wręcz fotograficzną znajomość ich przebiegu. Jednak turysta dysponujący mapą i umiejący się nią posługiwać większości tego rodzaju informacji nie potrzebuje. Odczyta je z mapy. Natomiast znając najciekawsze miejsca danej okolicy, jest w stanie samodzielnie zaplanować jej zwiedzanie.

Powyższy opis pochodzi z pierwszej strony książki.