Z wysokości do jaskiń

Ta możliwie najprościej i najuczciwiej napisana książeczka przeznaczona jest dla wszystkich, ale zwracam się z prośbą do wielkich techników górskich wypraw: wspinaczy, championów, himalaistów, by czytali ją z pobłażaniem  dla ,,alpinistycznego niemowlęcia’’ ,którym jestem; podziwiam ich, czasem im zazdroszczę, rozumiem ich. Ale uważam także, że pokora jest tym, co daje siłę i wartość jakże słabej naturze człowieka. Wszystkich, których ciekawość skłoni do wzięcia tej książki do ręki, proszę, żeby czytali ją, żeby na nią spoglądali sercem albo, jeszcze lepiej, żeby ją kontemplowali w najgłębszym sensie tego słowa. Minerały, zimne strumienie, śnieg, słońce, księżyc – to także czyste i pełne światła symboliczne wyobrażenia, które winny stać się przedmiotem medytacji.

Och, te jaskinie, Bóg jeden wie, jak często wędrowałem nimi w wyobraźni, zanim mogłam pójść tam naprawdę. Tak, za bohaterami książek szłam wielkimi galeriami, pokonywałam zaciski, studnie, wchodziłam do dal ogromnych jak katedry; byłam jednym z członków wyprawy, podziwiałam niezmiernie panią Casteret

                                                                                                                                            fragment z książki