Schroniska górskie od Beskidu Śląskiego do Czarnohory w latach 1874-1945

Opracowanie obejmuje obiekty turystyczne istniejące od XIX w. do 1945 r. w granicach Polski z 1939 r. Na zachodzie granicą tego obszaru jest Beskid Śląski, a na wschodzie Góry Czywczyńskie i Połoniny Hryniawskie. Wzmiankowane też zostały schroniska działające w Beskidzie Śląsko-Morawskim na Zaolziu.

 

Wyjątkowo wspomniano również kilka obiektów znajdujących się poza granicami Polski, ale w strefie przygranicznej, z których turyści polscy korzystali częściej aniżeli Węgrzy, czy Czesi. Umownym początkiem opracowania jest rok 1874, w którym podjęło działalność pierwsze schronisko zagospodarowane (nad Morskim Okiem w Tatrach), uruchomione przez organizację turystyczną. Rok 1939 przyniósł kres działalności schronisk w Karpatach Wschodnich; na obszarze Beskidów Zachodnich i Tatr schroniska na ogół przetrwały i działały w trudnych warunkach okupacyjnych. Z tego względu cezurą czasową opracowania jest rok 1945, czasy powojenne bowiem należą już do zupełnie innego okresu dziejów zagospodarowania turystycznego polskich gór.