Kościelec i Zadni Kościelec. Ściany zachodnie

Mapy w pionie. Wielobarwny plakat-topo.

Ściany Tatr. Topo nr 5.

Plakat w wersji składanej.

W obecnym wydaniu liczba dróg i samodzielnych dużych wariantów wynosi 89 (57 na Kościelcu i 32 na Zadnim Kościelcu) i przedstawia ono stan dróg i eksploracji ścian na koniec lata 2017. W stosunku do wydania 2. ze stycznia 2014 roku, łączna ilość dróg wzrosła o 15, przy czym na Zadnim Kościelcu niezależnych dróg przybyło 10. Poprzedni wzrost pomiędzy wydaniami 1. i 2. wynosił 15 dróg, do daje łączny przyrost od 1. do 3. wydania o około 50% (z 59 dróg).

Dodatkowo, dzięki ostatniej aktywności eksploracyjnej młodszych Zakopian, wyjaśniły się też przebiegi i wyceny jeszcze 4 dróg, dotąd praktycznie nieznanych, m. in. w górnej prawej części ściany Kościelca (w tym Depresja Dziędzielewiczów i zwłaszcza Książkowe Zacięcie Wojciecha Bryły z połowy lat 1980. – okazały się drogami ładnymi). Na Zadnim Kościelcu pojawiły się też pierwsze drogi o solidnej cyfrze (VII i więcej) oraz projekt około IX-. Przypomniano też tam m.in. nieznaną drogę Kuby Rozbickiego i Jacka Patrzykonta „Zorro reaktywacja” z 2006 roku, której opis dotąd nie był rozpowszechniony. Obecne wydanie topo-mapy Kościelców przedstawia stan dróg z końca lata 2017.

Drogi w obecnym wydaniu przenumerowano (teraz osobne numery ma 89 dróg), ale identyfikację linii z wydania 2. ułatwia zachowanie kolorów i typu kreski większości dotychczasowych dróg (czyli np. drogi Dziędzielewicza czy Sprężyna nadal są na czerwono, zaś Wariant H pomarańczowy; warto przypomnieć, że przy przejściu z wydania 1. na 2. zachowano całościową numerację, a nowe drogi uzyskiwały numery typu 11’, 11”, natomiast częściej zmieniano ich kolory i typy linii).

Ponadto uporządkowano i dodano nazwy kulminacji w grani (łącznie 9 obiektów, z czego 5 miało już nazwy od Witolda H. Paryskiego, oznaczone tu na topoplakacie „daszkiem”, circumflex, przed nazwą).

Podano też dokładne wysokości dla łącznie 14 obiektów w grani. Dodatkowo poidentyfikowano 18 punktów wysokościowych u podnóża skał i na trawersach kończących wspinaczki, co pozwala precyzyjniej określać wysokości ścian i poszczególnych dróg.