GÓRY 3 (263) 2018

Gdy zaczynałem się wspinać w połowie lat 90., polskie czasopisma górskie prezentowały się na tle zachodnich, niczym – cytując klasyka – „źle sklecony szalet na tle wieżowców Manhattanu”. Nic więc dziwnego, że każdy numer zaprenumerowanego „Climbinga” przychodzący do Zakładu Alpinizmu krakowskiego AWF-u, w którym później pracowałem, był wielkim świętem. Na lekturę brytyjskich „High” i „On The Edge” udawałem się do nieistniejącego już Empiku przy Rynku Głównym. Wielkie wrażenie robiły na mnie także przeglądane okazjonalnie numery francuskiego „Verticala”. Dystans poziomu edytorskiego pomiędzy polską i zagraniczną prasą zaczął się zmniejszać z początkiem XXI wieku, kiedy redaktorem GÓR ponownie został Krzysiek Baran. Gdy pod koniec 2002 roku przejąłem po nim stery, moją ambicją było doszlusowanie do światowej czołówki. Dowodem na to, że po kilku latach udało się osiągnąć ten cel, były liczne opinie czołowych alpinistów i wspinaczy, którzy od połowy ubiegłego dziesięciolecia wielokrotnie chwalili nas jako jeden z najlepszych magazynów na świecie. Dziś, gdy nie istnieje już ani „High”, ani „On the Edge”, ani nawet powstały z ich połączenia „Climb”, z naszą objętością i jakością jesteśmy uważani za fenomen.